نشست بررسی مشکلات اتحادیه تولیدکنندگان و فروشندگان کالای کشباف، جوارب، کاموا، پتو و حوله تهران روز گذشته با حضور جمعی از فعالان این صنف برگزار شد.
علی‌اصغر بهبهانی‌نیا رییس اتحادیه اتحادیه تولیدکنندگان و فروشندگان کالای کشباف با اشاره به مشکلات این صنف گفت: این صنف در ۱۵ رسته فعالیت دارد که بخش زیادی از نیاز بازار و مشتریان به پوشاک را تامین می‌کند که از جزئی‌ترین مورد تا موارد کلان را تامین می‌کنند البته این ۱۵ رسته شغل فعالان زیادی دارند و طبعا مشکلات اقتصادی و اداری مختلفی نیز دارند. یکی از مشکلات نبود فضا برای تولید بود که توانستیم حدود ۲۰۰ تولیدی را به شهرک صنعتی قرچک ارجاع دهیم هرچند این شهرک دارای مشکلات بسیاری است.
به گزارش ایلنا، مجید دانسفهانی با اشاره به لزوم توجه به شهرک‌های صنعتی گفت: خوشبختانه با برنامه‌ریزی‌ای که انجام شده شهرک صنعتی قرچک آماده بهره‌برداری شده و خود من به عنوان اولین نفر کارگاه خود را به این شهرک منتقل کردم و هم‌اکنون در این شهرک جوراب و لباس زیر تولید می‌کنم.
وی ادامه داد: امسال به رغم اینکه سال جهش تولید نامگذاری شد توقع داشتیم که حمایت بیشتری در بحث تولید از طرف دولت صورت بگیرد اما متاسفانه این کار انجام نشد. شهرک صنعتی همچنان دچار مشکلات عمده‌ای است به طور مثال ما هنوز به گاز شهری وصل نشدیم و در بخش تسهیلات بانکی نیز به ما اعلام می‌شود که چون شما شرکت نیستید نمی‌توانید از تسهیلات استفاده کنید و در حالی که ما یک تولیدی شناخته شده و برند هستیم اما ما را به عنوان شخص حقیقی می‌شناسند.
وی ادامه داد: در بحث بیمه نیز ما مشکلات زیادی داریم. حدود ۱۵ کارگر داریم که به دلیل هزینه‌های زیاد همه آنها را نمی‌توانیم بیمه کنیم البته تلاش کردیم تا در ایام کرونا دچار تعدیل نیرو نشویم هر چند به دلیل مشکلات و به خصوص عدم تامین مواد اولیه مجبور شدیم دو شیفت کاری را به یک شیفت کاهش بدهیم و اگر از ما حمایت می‌شد وضعیت ما بسیار بهتر از قبل بود و حتی می‌توانیم تولید را تا ۱۰ برابر افزایش دهیم و کاملا نیاز کشور را می‌توانیم تامین کنیم.
سیامک صابری تولیدکننده مانتو و لباس زنانه نیز گفت: قیمت دلار و جهش آن تاثیر مستقیمی روی بازار و تولید و فروش کالاهای ما داشته است و هر چند افزایش دلار باعث فشار اقتصادی در بخش‌های مختلف شد اما در بخش تولید کمک کرد که ما بتوانیم محصولات خود را بیشتر به کشورهای خارجی بفروشیم.
وی ادامه داد: یکی از مشکلات ما نبود امکانات در شهرک‌های صنعتی است. روز اول به ما وعده‌ها و قول‌های زیادی دادند؛ از اختصاص وام با سود چهار درصد تا امکانات دیگر. جلوی پای ما فرش قرمز پهن کردند اما زمانی که ما سرمایه و تولید خود را به شهرک‌های صنعتی منتقل کردیم هیچ حمایتی از ما نشد و حتی امکانات اولیه مانند گاز، آب و برق نیز دچار مشکلات زیادی است. بانک‌ها نیز در اعطای وام بسیار سنگ‌اندازی می‌کنند. البته تلاش کردیم با همه مشکلات نیروهای خود را تعدیل نکنیم و کارگران خود را حفظ کنیم. البته بگویم که ما رشد نکردیم بلکه فروش‌مان افزایش پیدا کرد.
وی ادامه داد: در بخش ماشین‌آلات و تامین قطعات ما دچار مشکلات زیادی هستیم. هم اکنون در یکی از دستگاه‌های اصلی ما به دلیل نبود یک قطعه و تحریم، امکان تعمیر وجود ندارد و یک خط تولیدی ما را دچار مشکل کرده است و مجبوریم این قطعه را با واسطه و به صورت مسافری از کشورهای همسایه خریداری کنیم. مشکلات دیگری همچون کرونا و نبود فصل مناسب و گرم شدن ناگهانی هوا بر میزان فروش ما تاثیر مستقیمی گذاشته است. تسهیلاتی که به ما داده می‌شود بسیار کم است در کارگاه من ۱۲ کارگر کار می‌کنند که برای آنها ۷۲ میلیون تومان با بازپرداخت دو ساله وام داده شده است اما این مبلغ فقط هزینه یک تن نخ که مصرف ۱۰ روز کارگاه است. هر کسی که امروز با مشکلات کشور در بخش تولید کار می‌کند یا عاشق است یا دیوانه.
صادق حاجی‌پور حلوایی تولیدکننده پوشاک کشباف زنانه با اشاره به اینکه حدود ۳۰ نفر در کارگاه کار می‌کنند، گفت: در بحث تولید و سرمایه هیچ‌کسی نمی‌تواند به سرمایه دستور بدهد به طور مثال بارها شاهد بودیم که دولت از مردم خواسته تا اتومبیل نخرند اما باز هم مردم خودرو خریدند.
وی ادامه داد : سرمایه فقط به سمتی میل و گرایش پیدا می‌کند که بازدهی داشته باشد و سوال مهم این است که آ‌یا امروز تولید بازدهی دارد اگر دولت توقع دارد که سرمایه‌ها به سمت تولید حرکت کنند باید به آنها دورنما و برنامه ارائه کند و حداقل مسیر یک ساله سرمایه در بخش تولید مشخص باشد نه اینکه مثلا در کمتر از یک سال قوانین تغییر کند باید دولت به فکر سرمایه باشد آن هم به صورت واقعی نه به صورت شعاری اگر دولت به دنبال این است که به جای نفت، تولید اقتصاد کشور را به حرکت در بیاورد باید قوانین دارای ثبات باشد امروز ما شاهد یک رکود شش ساله هستیم که همه سرمایه‌ها از تولید خارج شده است و اگر امروز سرمایه‌ای وارد تولید شده به دلیل آن است که دچار تورم افسارگسیخته هستیم و دیگر واردات کالا سود ندارد.
وی ادامه داد: آن کسی که با واسطه‌گرایی آشنا است متضرر نمی‌شود و در این میان فقط مردم عادی که درآمد ثابتی دارند از تورم و رکود متضرر می‌شوند امروز سوال مهم این است که چرا باید در کشوری که نرخ بهره بدون ریسک ۱۸ درصد است تولیدکننده سرمایه خود را در بخشی هزینه کند که فقط یک بار در سال سود ۴۰ درصد می‌دهد و برای تولید خود از بانک وام با بهره ۱۸ درصد بگیرد و بازپرداخت این وام باعث می‌شود نصف بیشتر سود تولیدکننده از بین برود امروز دیگر در کشور تورم ۵۰ درصدی و ۶۰ درصدی عادی شده است و در این تورم نمی‌توان تولیدکننده و سرمایه‌گذار را با سود ۲۵ درصد تشویق کرد تا به تولید بپردازد.
به گفته این صنعتگر، ادامه داد: در بحث صادرات نمی‌توان برنامه کوتاه‌مدت داشت و دولت باید کمک کند امروز مثلا ترکیه به هیچ عنوان از تولیدکنندگانش برای صادرات عوارض نمی‌گیرد اما ما باید عوارض را پرداخت کنیم و حتی ۱۵ درصد ارزش‌افزوده را نیز بدهیم تا بتوانیم صادرات کنیم و حتی با این وجود با بهم خوردن مناسبات سیاسی تمام مناسبات ما در صادرات نیز از بین می‌رود.
وی ادامه داد: امروز ما حتی نمی‌توانیم یک قطعه برای دستگاه‌های خود وارد کنیم؛ وقتی ارتباط ما با همه دنیا بسته است و کانال‌های مالی و ارتباطی بسته است چگونه می‌توانیم در دهکده جهانی تنها زندگی بکنیم و در این زمان نمی‌توان صادرات کرد؛ صادرات زمانی معنا پیدا می‌کند که ما پیش از آن دارای ثبات باشیم.
وی افزود: از سوی دیگر با صادرکننده به شکلی برخورد می‌شود که انگار مجرم است چرا باید حساب بانکی صادرکننده را به دلیل رفع تعهد ارزی مسدود کنند در این میان کدام سرمایه‌گذاری تشویق می‌شود تا کالایی را تولید کند و بعد صادر کند و اگر امروز تولیدکننده‌ای سرپا ایستاده و تولید می‌کند و نیروهایش را نیز تعدیل نکرده فقط از هنر و مدیریت اوست نه کمک‌های دیگر.