بـازار کـامـوا در سیـطره کالای تـرک

در هر سرزمینی و با هر فرهنگی هنر بافتنی پیشینه دارد. آن زمان که سرگرمی‌های بصری و فناوری تصویری مانند تلویزیون و سریال‌های چندین قسمتی وجود نداشت، مادران و دختران بیشتر وقت خود را با دو میل بافتنی و کاموا می‌گذراندند.
 شاید آن زمان هنر بافتنی تنها به‌عنوان یک نوع سرگرمی تعریف می‌شد اما این روزها البسه بافتنی مخاطبان خودش را دارد و دیگر نه تنها سرگرمی، بلکه برای عده‌ای شغل و برای برخی لباس محسوب می‌شود که هنر دست است و ارزشمند تلقی می‌شود.

شاید این توجه دوباره به لباس بافت همزمان با روند افزایشی نرخ کاموا و دستمزد بافنده اتفاق افتاد. اغلب توجه‌ها به سمت کالای گران جذب می‌شود، شاید به‌دلیل پایین آمدن افت کیفی البسه زمستانی تولید کارخانه‌ها بود که فقط به ظاهر البسه اهمیت می‌دادند و کارکرد گرمابخش زمستانی آن را فراموش می‌کردند، شاید به‌دلیل افزایش فهم عمومی از مقوله هنر و کار ارزشمند دست هنرمند است که دیدگاه‌ها نسبت به کاموابافی تغییر یافته. تمام اینها باعث شده هنر بافتنی بعد از یک دوره خاموشی، دوباره راه خود را بگشاید و این‌بار با قیمت بیشتری سر از تاریخچه قدیمی خود بیرون آورد. حالا مخاطبان لباس‌های بافت هم دو دسته شده‌اند: آنها که خودشان بافنده هستند و آنها که پول خوبی به‌عنوان دستمزد برای بافت یک بلوز و یا ژاکت بافت می‌دهند.

اما بازار کاموا در ایران در دست چه کسی است؟ چه در بازار کاموافروش‌های ۱۵ خرداد و چه در میدان حسن آباد، بازار کاموا به‌واسطه کاموای ترک قبضه شده است. ترک‌ها خودشان را بافنده‌های قهاری می‌دانند و از این بخش از تاریخ بافندگی خودشان در جاذبه‌های گردشگری‌شان هم بهره می‌برند. آنها در صنعت پارچه و نساجی حسابی به کشورهای مجاور تاخته‌اند. در صنعت بافت هم ما مشتری عمده کامواهای ترک هستیم. یکی از فروشنده‌های کاموای میدان حسن‌آباد می‌گوید: بیشتر کامواهایی که در ایران به فروش می‌رود، کاموای ترک است و مشتری، کاموای ترک را با اختلاف قیمت نه چندان چشمگیری ترجیح می‌دهد.