در سال‌های اخیر، در مورد توسعه، با رویکرد بهبود محیط کسب و کار، مقالات، همایش‌ها و نیز جلسات بسیاری با دولتمردان برگزار گردیده؛ ولی اکثر شرایط نامناسب همچنان بر جای می‌باشد.
وقتی می‌گوییم بهبود محیط کسب و کار، یعنی کسب و کار به اندازه کافی داریم ولی باید محیط آن بهبود یابد. اما واقعیت این است که هم کسب و کار کم داریم، هم محیط آن باید بهبود یابد. سطح رفاه جامعه و آمار بیکاری بیش از 3 میلیون و 100 هزار نفر مؤید آن می‌باشد. به موارد مشروحه زیر باید بیشتر توجه و عمل نماییم.
1- خداوند ایران‌زمین نعمت‌های بسیاری به ما عطا فرموده که خوب از آنها بهره‌برداری نمی‌نماییم.
2- دیگر در دورانی نیستیم که فکر کنیم ثروت اصلی ایران نفت است. باید به این باور برسیم که ثروت اصلی ایران انسان‌ها هستند و تفکرات و روش‌های عملکردشان. نه چاه‌های نفت.
3- توجه به توسعه منابع انسانی و توانمند سازی و افزایش سهم آن در افزایش تولید ناخالص ملی و ایجاد ارزش افزوده
4- توجه به آموزش‌ها. آموزش‌هایی که نهایتاً به بهبود اقتصادی منجر شود. نیروی انسانی ایران از نظر پتانسیل در رتبه چهارم جهان قرار دارد. ولی از این نیروی عظیم باید بهتر استفاده نماییم. مدیران باید جرأت تصمیم‌گیری برای ورود به حوزه‌های نوظهور و پذیرش فناوری‌های نوظهور و ریسک پذیری به موقع را بیاموزند.
5- توجه به مهارت‌های افراد، دیگر بهره‌وری امروز از ضروریات می‌باشد که باید در آینده جایگزین درآمدهای نفتی بشود.
6- به آمایش سرزمین و پتانسیل‌های موجود در یک استان قویاً توجه نماییم.
7- توجه بیشتر به برندسازی. برندهای خارجی به بازار ایران شدیداً حمله می‌نمایند.
8- تلاش برای کاهش هزینه‌های تولید هم توسط خودمان هم با یاری دولتمردان در حکومت‌هایی که ادعای مردمی بودن دارند در هنگام رکود مالیات متناسباً می‌گردد.
9- واگذاری طبق برنامه زمان‌بندی شده اقتصاد به بخش خصوصی و گسترش مناسب اختیارات مدیران استانی
10- حمایت قوه قضاییه از تولیدکنندگان کشور به آنها نیروی مضاعف می‌دهد.
11- صدور مجوز‌های تولیدی بر اساس نیازهای داخلی و توان صادراتی باشد.
12- با شناسایی و وصول مالیات از مالیات گریزان و مالیات معافان، فشار مالیاتی از دوش مالیات دهندگان فعلی کاهش یابد و به عدالت مالیاتی توجه بیشتری گردد. مالیات بر ارزش افزوده که حدود 24 درصد درآمدهای مالیاتی می‌باشد، به جای وصول از تولیدکننده باید از مصرف کننده نهایی اخذ شود، مانند اکثر کشورهای جهان.
13- در پرداخت مطالبات معوق صنایع از دولت و پرداخت جوایز صادراتی تسریع شود. جایزه باید به موقع باشد نه ماه‌ها و سال‌ها بعد.
14- قرارداد ترجیحی با ترکیه مورد بازنگری قرارگیرد. در سال قبل، صادرات ایران به ترکیه، 39 میلیون دلار و صادرات ترکیه به ایران یک میلیارد دلار بوده است. پیدا کنید پرتقال فروش را. این است معنی قرارداد ترجیحی؟
15- عوامل تقویت و گسترش تولید بدون کارخانه، گسترش یابد.
16- مبارزه‌ی جدی و اثرگذار با پدیده شوم قاچاق که صنعت داخلی را به نابودی می‌کشاند. هر یک میلیارد دلار قاچاق، 7 تا 8 هزار فرصت شغلی را از بین می‌برد.
17- کنترل خردمندانه و ملی گرایانه واردات، بازار ایران را بدون هزینه به رقبا واگذار نخواهد کرد.
18- از صادرات رایگان فرزندان تحصیل کرده ایرانی بپرهیزیم. به علت مهاجرت‌ها و سطح تحصیلات اکثر مهاجرین توجه شود. در دهه 45-55، 700 هزار نفر کشور را ترک کرده‌اند. 61درصد به آمریکا، 26 درصد به اروپا، 11 درصد به آسیا و 2 درصد به استرالیا .
19- در گسترش تعاملات جهانی و استفاده‌ی مناسب از فضاهای ایجاد شده برای افزایش صادرات بکوشیم. و فراموش ننماییم برای تحقق رشد اقتصادی 8 درصدی و رفاه ملت ایران به سرمایه‌گذاری سالیانه حدود 220 میلیارد دلار نیاز است که فقط از منابع داخلی عملی نمی‌باشد. ضمن اینکه وام گرفتن هنر است، اما خوب خرج کردن هنرمندانه‌تر است.
20- در مقایسه عملکردها و پیشرفت‌ها، خودمان را با دیروز خودمان مقایسه نکنیم. با دیروز دیگران مقایسه کنیم که امروز آنها کجایند ما کجا
21- و مطلب آخر، تا زمانیکه سود فعالیت‌های غیر مولد بیشتر از سود تلاش‌های سازنده‌ی تولیدی باشد اجرای برنامه‌های توسعه با کندی روبرو خواهد بود.