حمایت‌های نوسازی به شبه‌دولتی‌ها رسید

او  می‌گوید: روزگاری صنایع نساجی کشور ما حال و روز خوشی داشت. در سال‌های گذشته، ترکیه، هند، چین و انگلیس غول‌های نساجی دنیا به شمار می‌آمدند. این در حالی است که این صنعت در ایران عملا از بین رفته است و نام و نشانی از نساجی ایران در دنیا وجود ندارد.
رئیس هیات مدیره انجمن صنایع نساجی ایران که بزرگ‌ترین و اصلی‌ترین معضل صنایع نساجی و پوشاک ایران را در حال حاضر سهم اندک از بازار اندک در دو بعد داخلی و خارجی می‌داند، اضافه می‌کند: بالا‌بودن قیمت محصولات داخلی راه را برای ورود رقبای خارجی هموارتر کرده است.
سهم ٧ الی ١٠‌درصدی ماشین‌آلات فرسوده در گرانی
این فعال بخش خصوصی در حالی به بالابودن قیمت تمام شده محصولات نساجی اشاره می‌کند که معتقد است ٧ الی ١٠‌درصد از این گرانی سهم ماشین‌آلات فرسوده و کهنه‌ای است که در سال‌های گذشته مجال نوسازی نیافته‌اند؛ در سال‌هایی که حمایت‌های دولت به چند صنعت خاص و نه سود آورد محدود شده بود.
به گفته مروج‌حسینی در حال حاضر ٩‌هزار و ٨١٨ واحد نساجی دارای پروانه در کشور وجود دارد که کمتر از ١٠٠ واحد آن‌قدر به نوسازی و به‌روزرسانی ماشین‌آلات خود شده‌اند؛ به عبارت دیگر تنها یک‌درصد بنگاه‌های این صنعت از ماشین‌آلات به‌روز استفاده می‌کنند.
گفتنی است سالانه نزدیک به ٨٠٠‌میلیون متر پارچه، ٨٠‌میلیون مترمربع فرش ماشینی، ٢٠٠‌هزار تن انواع نخ پنبه‌ای، ٢٧٥‌هزار تن الیاف پلی‌استر، ٣٤٠‌میلیون مترمربع موکت از انواع مختلف، حدود ١٤‌میلیون پارچه فاستونی و ٣٠‌میلیون تخته پتو در کشور تولید می‌شود.
ماشین‌آلات ایرانی هم‌رده بنگلادش و پاکستان
او با بیان این‌که مشابه ماشین‌آلاتی که در صنعت نساجی ایران استفاده می‌شود، در کشورهایی همچون پاکستان و بنگلادش و کشورهایی از این دست که شرایط اقتصادی مناسبی ندارند، کاربرد دارد، می‌افزاید: در حال حاضر میانگین مصرف برق و دیگر سوخت‌ها در ماشین‌آلات فرسوده این صنعت حدود ٢٥‌درصد بالاتر از استانداردهای جهانی است.
این فعال بخش خصوصی با انتقاد از بار مالی ناشی از هدفمندسازی یارانه‌ها بر بنگاه‌های تولیدی گفت: در سال‌های پیش از هدفمندی یک واحد نساجی حدود ٥ الی ٦‌میلیون پول برق پرداخت می‌کرد، حال آن‌که این هزینه در شرایط فعلی به ١٥٠‌میلیون تومان افزایش یافته است. ضمن این‌که در نیمه اول‌ سال نیز ٢٠‌درصد به تعرفه برق برخی از استان‌ها تحت عنوان تعرفه فصل افزوده می‌شود. ضمن این‌که وعده‌های دولت در رابطه با بازگشت ٣٠‌درصد از منابع حاصل از هدفمندی به بخش تولید کشور نیز هیچ‌گاه عملی نشد.
حمایت‌های نوسازی به شبه‌دولتی‌ها رسید
او در ادامه سر گلایه از نگاه‌های تبعیض‌آمیز دولت به صنایع مختلف کشور را باز کرده و می‌گوید: بسیاری از دولتمردان فعلی و قبلی بر این عقیده هستند که نساجی صنعتی فرسوده و بدون توجیه اقتصادی است که حمایت و کمک به آن سودی برای کشور نخواهد داشت و بهتر است منابع داخلی را صرف تقویت صنایع دیگر همچون خودروسازی و فولاد بکنیم. حسینی ارزش افزوده بالا و توان اشتغالزایی نساجی و پوشاک را مورد اشاره قرار داد و اضافه می‌کند: سالانه نزدیک به ٩‌میلیارد دلار واردات رسمی و غیررسمی منسوجات و پوشاک و پارچه و غیره داریم که کاهش این رقم (ممانعت از خروج ارز از کشور) به همان میزان بر اقتصاد ملی موثر است که بخواهیم صادرات را توسعه دهیم. او که پدر فرش ماشینی کشور لقب دارد بر این باور است که کاهش تقاضای بازار برای کالای ایرانی پیامدهای ناگواری به همراه دارد که در کوتاه‌مدت موجب عدم گردش مناسب نقدینگی و نهایتا بالا رفتن قیمت تمام‌شده می‌شود و در دراز‌مدت فرسودگی ماشین‌آلات را به همراه خواهد داشت؛ چرا که هیچ سرمایه‌گذاری در شرایطی که محصول خود را به زحمت و با چک‌های مدت‌دار به فروش می‌رساند تمایلی به نوسازی واحد خود نخواهد داشت.