محمود زینی/ مدیرگروه لایکو ایران
در حال حاضر تولیدات منسوجات لایكو چقدر است و تا چه میزان ظرفیت كشور را تولید می‌كند؟
لایکو به طور کلی انواع کالای خواب را تولید میکند، یعنی از نظر کدینگ 3تا4 هزار نوع کالا تولید میکند؛ شامل لحاف،ملحفه، بالشت، تشک، کیسه خواب، حوله، ست های آشپزخانه و انواع لوازم و منسوجاتی که در منزل مورد نیاز است.
از نظر تولید، ظرفیت لایکو بسیار بالاست و هنوز به طور کامل کار میکنیم. می‌توانم بگویم که 80 درصد نیازهای داخلی را با تولیدکننده های داخلی تامین میکنیم. شرکت‌هایی هم هستند که بخشی از سهم بازار را دارند و شاید 20 درصد سهم داشته باشند.
به هرحال 80 درصد تولید داخلی را لایکو پوشش می‌دهد. شرکت لایکو در سال 1355 با این هدف تاسیس شد که صفر تا صد تولید را لایکو کاملا داشته باشد. از منسوج نبافته گرفته تا چاپ و تکمیل، دوخت و توزیع همه‌اش دست خودمان باشد.
لایکو حدود 20 فروشگاه دارد که بتوانیم کالاهای لایکو را خودمان عرضه کنیم، فرهنگسازی کنیم و هم به مغازه‌ها یاد بدهیم که این کار چگونه عرضه میشود. حُسنی که این فروشگاه برای ما دارد این است که موقعی که مصرف کننده مراجعه میکند و احیانا ایراد و سوالی برایش پیش میآید، بلافاصله از فروشگاه های ما به دفتر مرکزی منتقل میشود و موضوع بررسی میشود و از کارخانه اطلاعات خواسته میشود، جواب منطقی به آن مصرف کننده داده میشود.
در راستای تحقق و تقویت تولید ملی چه اقداماتی انجام داده اید؟
من شخصا مخالف واردات هستم. این قاچاقی که هست و مدام مطرح میشود عذابمان می‌دهد و تمام تلاشمان این است که به هر حال یک تولید ملی که جوان‌ها سرگرم و مشغول کار هستند حفظ كنیم. هنوز که هنوز است با تمام فشارهایی که از طرف ارگان‌های مختلف؛ سازمان های مختلف و وزارتخانه‌ها به ما تحمیل میشود، توانستیم بایستیم و وارداتی که میدانم سودش چقدر بالاست و فکر میکنم ما هم بتوانیم خوب انجام دهیم، هنوز به سمت و سوی آن نرفتیم.
یعنی واقعا برای خاطر 600-700 تا جوان و پرسنل که خودم دارم کار میکنند، به خاطر آنها دائم هم میگوییم این تولید ملی با خرید یک محصول، اشتغال فرزندانتان را تضمین میکند ولی خب این به هر حال در حیطه ما نیست.
یعنی ما در حد خودمان داریم فرهنگ سازی میکنیم که تولید مال شما و جوان های شماست. به نظر من دولت در این زمینه باید وارد عمل شود و خیلی هم پیشنهاد دادیم که مردم متقاعد بشوند که باید از تولیدات داخلی استفاده کنند. ولی تا حالا متاسفانه کمرنگ بوده و تا حالا تبلیغات طوری بوده که حالت تبلیغات داشته و مردم اعتقاد ندارند.
متاسفانه بسیاری از مردم ما دوست دارند کالای خارجی بخرند، کاری به بهداشتی بودن، پشتسرش میتواند آن طرف جواب بدهد یا ندهد و یا درجه 2 باشد، ندارند. ما در هر صورت به عنوان یک تولید ملی در داخل این مملکت هستیم. حتی وجدانا دو سه سال بعد هم کالای ما را بیاورند و بگویند این محصول ایراد دارد، کارشناسی میشود. اگر ایراد از مصرف کننده باشد و حتی آن‌را بد شسته باشد، کارشناسان متقاعدش میکنند و بعد حتما به مراجعه کننده یک کالای نو میدهیم که با یک خاطره خوب از شرکت برود. ولی خب جنس چینی و اینها در جامعه که با انواع اقسام رسمی و غیررسمی وارد مملکت میشود، هیچ نوع ضمانتی ندارد. وقتی شما از فروشگاه خریدید و بیرون آمدید، دیگر جوابگو نیستند.
به هر حال من فکر میکنم که البته مردم تا حالا همکاری کردند و بقای ما مدیون مصرفکنندهها است. اینها با خریدی که از ما میکنند هنوز هر برج ما خیلی راحت میتوانیم حقوق پرسنلمان را بدهیم و خدا را شاکریم.
ولی به هر حال در این زمینه انتظار داریم که دولت اقدامات اساسی بکند و به خصوص در مورد قاچاق که شما میدانید الان موضوع روز است و دارد بیداد میکند. نه تنها در نساجی، بلکه در همه صنایع. ولی آسیب پذیری نساجی متاسفانه خیلی بالاست و به عنوان مختلف، مسافر، کولهبر و از بنادر خاص و ... و رسمی با تعرفه های مختلف وارد مملکت میشود و تولید داخلی را تحت شعاع قرار می‌دهد.
میزان واردات چقدر شده و چقدر از آن قاچاق است؟
من فکر میکنم که هر كالایی که الان شما در سطح مملکت میبینید 90 درصدش قاچاق است و 10 درصدش شاید رسمی باشد. چون به هیچ صورت قابل کنترل نیست. شما آمارهای گمرک ما و آمار مثلا ترکیه ببینید که برای ما جنس میآید ایران اعلام میکند، مابهالتفاوتی که پیدا میکند فرض کنید 10 میلیون دلار ترکیه اعلام میکند، برای ما 500 هزار دلار است. این 9 میلیون و 500 هزار دلارش مربوط به قاچاق است دیگر. آن فرستاده دیگر، آن رسمی کرده ولی ما نداریم.
برنامه شرکت لایکو برای سال 95 و 96 چیست؟
با توجه به اینکه در تحریم بودیم و نتوانستیم ماشین آلات بیاوریم، خطوط تولیدمان را بازسازی كردیم. برای این کار ساختمان ساختیم و کاملا آماده شده از سه سال پیش مثلا من یک ماشین خریدم که برای اولین بار است که به ایران میآید.
متاسفانه پس از آن پولی که به طرف ایتالیایی دادیم، آن کارخانه را آمریکاییها خریدند و به ما اجازه ندادند که ما شین به ایران بیاید. رفتیم مذاکره، بالاخره یک شرکتی تاسیس کردند که آن ماشین را بفروشند که ما بتوانیم از آن شرکت ماشین را وارد کنیم. آنجا را حل کردیم.
در حال حاضر نزدیک به 7-8 ماه است که گرفتار تحریم داخلی هستیم، آن هم به این شکل است. الان 25 سال است که ما چاپ داریم. چاپ و تکمیل را خودمان انجام میدهیم، یکیاش شرکت چاپرنگمان بود. قبلش هم خب به صورت سفارشی بود. میخواهم بگویم ما چاپ و تکمیل و قوانین داخل را خوب میدانیم.
متاسفانه چون کلمه چاپ روی ماشین است، می‌گویند دستگاه چاپ است؛ ما را به وزارت ارشاد سوق دادند میگوید باید مدیر فنی تان بیاید و آموزش ببیند. هیات مدیره باید بیاید عدم سوءپیشینه بگیرد، منی که 53 سال است دارم کار میکنم و انواع و اقسام اینها را از ما گرفتند و پرونده را دارند، پروسه اینور اونور ... من بهشان گفتم ایرادی ندارد این کار را میکنیم، مدیر فنی ام میفرستیم که شما آموزش بدهید که از نظر من استاد است. ولی من میخواهم ببینم که شما الان تولید داخل را به این شکل کنترل میکنید که مثلا ما باربی چاپ نکنیم. این واردات رسمی و غیررسمی است، این را چطوری کنترل میکنید.
چین، ترکیه، بنگلادش و پاکستان و همه اینها هر چه که میخواهند چاپ میکنند و برای آنها محدودیت نیست، تجار ما هم هرچه دلشان میخواهد میروند برمی دارند و میآورند، یک دانه کنترل نیست.
طبیعتا موقعی که من محدود میشوم و نمی توانم ماشین را بیاورم این کالا از کشورهای دیگر میآید و هیچ کنترلی هم روی آن نیست. نتوانستند به من جوابی بدهند و هنوز هم موفق نشدیم مجوز ماشین را بگیریم. ما میتوانیم بیاوریم، منتها مثلا 180 میلیون تومان برای یک ماشین باید گمرک بدهیم، من تولیدی که نباید این گمرک را بدهم. به هر حال مشکلات اینجوری داریم، ولی خوب پیش میرویم دیگر. در هر صورت تصمیم داریم ماشین آلات جدید بیاوریم؛ یک سری برای دستگاه های جدید برای لحاف دوزی هایمان خریدیدم، داریم خطوط را بازسازی، تکمیل و بهروزش میکنیم که بتوانیم انشاءالله صادرات را دوباره شروع کنیم.
الان با افغانستان یک قراردادی بستیم و به زودی شعبه لایکو آنجا تاسیس میشود، و از آنجا به ازبک و تاجیکستان تصمیم داریم که جنس صادر كنیم. به عراق و آذربایجان هم صادرات داریم.