افسوس که قدر صنعت و صنعتگران واقعی کشورمان را کم می‌دانیم

روزنامه دنیای اقتصاد سه‌شنبه مورخ سوم بهمن 1402 را که هر روز صبح قبل از شروع کار در دفترم  به آن  نگاه اجمالی می‌اندازم؛  طبق معمول   ورق می‌زدم و با شوق فراوان در صفحات 20 و 21  چشمانم به  پنج جدول زیر افتاد:
1- رتبه‌بندی صد شرکت  برتر ایران  از نظر میزان  فروش/ در آمد  
2- ‌رتبه‌بندی صد شرکت  دوم شرکت‌های برتر ایران از نظر میزان  فروش/ در آمد
 3- رتبه‌بندی صد شرکت سوم شرکت‌های برتر ایران از نظر میزان فروش/ در آمد  
4-رتبه‌بندی صد شرکت چهارم شرکت‌های برتر ایران از نظر میزان فروش / در آمد 
5- رتبه‌بندی صد شرکت پنجم شرکت‌های برتر  ایران از نظر میزان فروش/ در آمد 
 ابتدا  باور نکردم  و به چشمانم  شک کردم  که مگر می‌شود حضور بنگاه‌های  اقتصادی بخش خصوصی واقعی در میان پانصد  شرکت برتر  فروش و در آمد  کشور  چنین  اندک  و کمرنگ باشد ؟!!
با دقت  بیشتری از ابتدا تا انتهای جداول را از نظر گذراندم  ولی متاسفانه  عین  واقعیت بود ، بخش خصوصی واقعی ایران (و نه خصولتی‌ها) جایگاه  مناسبی در این رتبه‌‌بندی‌ها  نداشت و شاید اصلاً  جایگاهی نداشت. 
صبح روز سه شنبه مورخ 10/11/1402  در جمع صنعتگران کشور  به سخنان  رهبر انقلاب گوش  می‌دادم  که از صدر تا ذیل سخنانشان توجه و تاکید  روی رفع موانع کسب و کار از پیش پای بخش خصوصی،  عدم دخالت  دولت و حاکمیت در هیات مدیره ها و مدیریت شرکت‌های خصوصی ،تاکید  بر نظارت  دولت  و نه دخالت  « نظارت  دولت  با دخالت  متفاوت است» امید  و امید و تاکید و توجه به توان  بخش خصوصی کشور «بخش خصوصی  کشور قادر است ایران را به رشد  مطلوب 8 درصد برساند « و ذکر نمونه‌ای از تولید  تنها یک هزار  مگاوات  برق  با همه هزینه‌های سنگین  نیروگاه  بوشهر و مقایسه آن با  تولید  1800 مگاوات  برق  پاک  از پنل‌های  خورشیدی  توسط  یک واحد  تولیدی بخش خصوصی در شهرستان خمین  با هزینه‌ای به‌مراتب و مراتب کمتر   (قریب به مضمون ) .
من به‌عنوان   صنعتگری  کوچک  که امسال  پنجاه و هفتمین  سال  کارم  را در کف کارخانجات و نه هیچ جای دیگر  پشت  سر می‌گذارم؛ بسیار  تعجب کردم چطور  در کشوری مثل آلمان ، ژاپن ، فرانسه، انگلستان‌، کره جنوبی ( کاری به آمریکا ندارم  اگر چه تجربه کار و تحصیل در آنجا را یدک می‌کشم )  و بسیاری کشورهای توسعه  یافته دنیا  در آمد  ناخالص ملی کشور  را فقط بخش خصوصی تولید  می‌کند  و نه بخش دولتی و البته  بخش دولتی و حاکمیتی  زیر ساخت‌ها را برای این  امر از محل دریافت  درست مالیات از همین  بخش فراهم می‌سازند.
 اما در اینجا ما باید  چشم  به راه مرحمت  بخش بزرگ   دولتی  یا شبه دولتی‌مان باشیم  که عملاً  در بسیاری  از موارد  به‌طور  طبیعی  رقیب  غیر قابل  شکست  بخش خصوصی  است.  
قطعاً دولتمردان  و دلسوزان کشور این  جداول را ملاحظه کرده‌اند و شاید به زودی در مراسم اعطای   تقدیر‌نامه‌ها  و جوایز  خاص به این  ابر فروشندگان،  شرکت کنند اما  من  به عنوان  یک صنعتگر دلسوز  ایرانی   از همه  این عزیزان  استدعا  دارم  بعد از اهدای جوایز و تقدیر‌نامه‌ها  لحظه‌ای  با خود  بیندیشند  که در کدام  کشور  مترقی دنیا، بخش دولتی می‌تواند در عرصه  تولید  و فروش چنین  عرض اندام کند و  بخش خصوصی را چنین از چرخه رقابت حذف کند؟ 
سوال بعدی این است  که آیا  فرزندان  همین  بزرگواران  و جوانان  فرهیخته  و مستعد کشور که سرمایه‌های اصلی این  سرزمین  مقدس هستند  باز هم  می‌بایستی جذب نهادها و شرکت‌های دولتی  شوند و یا چرخ پر قدرت  بخش خصوصی را به حرکت  در آورند.
امیدوارم  که حداقل  سال بعد و سال‌های بعد، شاهد نام پر افتخار  چندین شرکت  شایسته بخش خصوصی واقعی  نیز که با همه  مشکلات  تاکنون  توانسته‌اند روی  پای خود بایستند‌، ‌کار کنند‌، ایجاد  ارزش افزوده  نمایند و  تعداد بی‌شماری از فرزندان  مستعد  کشور را به کار بگمارند در چنین لیست‌ها و جداولی باشیم مسلماً  این مهم میسر نخواهد شد  مگر با اعتقاد  به این  واقعیت که بخش خصوصی کشور را به معنی واقعی آن و نه شعار گونه حمایت  کنیم  و به این  اصل معتقد باشیم که وظیفه دولت‌ها و هیئت  حاکمه  « نظارت است نه دخالت» و البته  ریل‌گذاری منطقی  و صحیح بر اساس شرایط اقتصادی ، اقلیمی‌، جامعه شناختی و صد البته  تامین  زیر‌ساخت‌ها  و نیاز واقعی بخش خصوصی برای جهش  به سوی ایرانی آباد و پر رونق که قطعاً  با چنین مردمانی و چنین کشوری  شایسته آن هستیم .

 تا باد  چنین بادا  
صنعتگری کوچک از خیل صنعتگران بزرگ کشور  
 دکتر علیمردان شیبانی-عضو هیئت مدیره انجمن صنایع نساجی ایران